जब जब हराएको सामान
पुन: भेट्छु, बेस्सरी खुशी हुन्छु,
उफ्री उफ्री नाचौं भन्ने ठान्छु ।
तर सम्झिन्छु,
दशकौं पहिले 'हराएका मेरा ठुलोबा'
मेरो सामान भेटीये जसरी
कहिले भेटिएनन् ।
अचानक सबै खुशी बिर्सेंर
म दुखी हुन्छु,
सम्झनामा नाच्छिन् मेरी ठुलिआमा
अनी उनको लामो पर्खाइ, जो कहिले पुरा भएन ।
जब जब म ठुलिआमाको पछी लाग्थें,
उनी भन्थिन्, ठुलोबा हराये बाबै,
गएर पो के खान्छेस?
कोदोको रोटी र खुर्सानी टोक्न भये हिंडेस् ।
म जान्थें, अनी फेरी हराएका ठुलोबाका
याद जस्तै सम्हालिएका तस्बिर हेर्थें,
अनी फेरी 'ठुलाबा कहिले आउने' भनेर सोध्थें,
'भोलीपर्सी' भन्ने जवाफ पाउंथे ।
मेरो दाई जसले बुवाको अनुहार
केबल तस्बिरमा देख्यो,
सबैका बाले बुझ्ने स्कुलको रिपोर्ट कार्ड र बिल पनि
काकाले नै बुझ्ने देख्यो ।
तर पांच कक्षामा स्कुलको
फारम भर्दा बाको नाम भर्दा
बाको ठाउँमा काकाको नाम लेख्यो
बाको नाम नजानेर खाएको पिटाईले तोरीको फुल देख्यो ।
जव दाई घर पुगेर सुंक्क सुंक्क रोयो,
बा हुनु र बा जस्तै हुनु
फरक हो भनेर दाइलाई बुझाउन
ठुलिआमाले हम्मे हम्मे भयो ।
मेरी ठुलिआमा,
हर साल त्यही ज्योतिशकोमा
नै जान्थिन् जस्ले बार्ह बर्षमा
त 'उ' अवश्य घर आउंछ भन्थे ।
गाउंलेहरु खोला पनि
बार्ह बर्षमा फर्कन्छ भन्थे
तर परदेशको शहरमा हराएका मेरा ठुलोबा
फर्केनन्, कहिले फर्केनन् ।
ठुलिआमाले तेर्हौं बर्षमा
पुन: एक बाट गन्ती शुरु गरिन्,
'बा खोई' बाट 'हजुरबुवा खोई' भन्ने प्रश्नको सामना गरिन् ।
तर अहं, ठुलोबा भेटिएनन् ।
ठुलोबा!!!
हराएको सानो सियो पनि बरु भेटियो,
तर किन तपाईं कहिले भेटिनुभएन ।
तर अहं तपाईं कहिले फर्कीनुभएन ।
आजकल म सोध्दिन,
ठुलोबा कहिले भेटिन्छन्, मनमनै गम्छु,
ठुलिआमैले तेस्रो पटक, बार्ह बर्षको गन्ती सक्दा ठुलोबा भेट्टिये भने,
ठुलिआमाको जिन्दगी अर्थात
पर्खाइको अर्को नाम ।
पुन: भेट्छु, बेस्सरी खुशी हुन्छु,
उफ्री उफ्री नाचौं भन्ने ठान्छु ।
तर सम्झिन्छु,
दशकौं पहिले 'हराएका मेरा ठुलोबा'
मेरो सामान भेटीये जसरी
कहिले भेटिएनन् ।
अचानक सबै खुशी बिर्सेंर
म दुखी हुन्छु,
सम्झनामा नाच्छिन् मेरी ठुलिआमा
अनी उनको लामो पर्खाइ, जो कहिले पुरा भएन ।
जब जब म ठुलिआमाको पछी लाग्थें,
उनी भन्थिन्, ठुलोबा हराये बाबै,
गएर पो के खान्छेस?
कोदोको रोटी र खुर्सानी टोक्न भये हिंडेस् ।
म जान्थें, अनी फेरी हराएका ठुलोबाका
याद जस्तै सम्हालिएका तस्बिर हेर्थें,
अनी फेरी 'ठुलाबा कहिले आउने' भनेर सोध्थें,
'भोलीपर्सी' भन्ने जवाफ पाउंथे ।
मेरो दाई जसले बुवाको अनुहार
केबल तस्बिरमा देख्यो,
सबैका बाले बुझ्ने स्कुलको रिपोर्ट कार्ड र बिल पनि
काकाले नै बुझ्ने देख्यो ।
तर पांच कक्षामा स्कुलको
फारम भर्दा बाको नाम भर्दा
बाको ठाउँमा काकाको नाम लेख्यो
बाको नाम नजानेर खाएको पिटाईले तोरीको फुल देख्यो ।
जव दाई घर पुगेर सुंक्क सुंक्क रोयो,
बा हुनु र बा जस्तै हुनु
फरक हो भनेर दाइलाई बुझाउन
ठुलिआमाले हम्मे हम्मे भयो ।
मेरी ठुलिआमा,
हर साल त्यही ज्योतिशकोमा
नै जान्थिन् जस्ले बार्ह बर्षमा
त 'उ' अवश्य घर आउंछ भन्थे ।
गाउंलेहरु खोला पनि
बार्ह बर्षमा फर्कन्छ भन्थे
तर परदेशको शहरमा हराएका मेरा ठुलोबा
फर्केनन्, कहिले फर्केनन् ।
ठुलिआमाले तेर्हौं बर्षमा
पुन: एक बाट गन्ती शुरु गरिन्,
'बा खोई' बाट 'हजुरबुवा खोई' भन्ने प्रश्नको सामना गरिन् ।
तर अहं, ठुलोबा भेटिएनन् ।
ठुलोबा!!!
हराएको सानो सियो पनि बरु भेटियो,
तर किन तपाईं कहिले भेटिनुभएन ।
तर अहं तपाईं कहिले फर्कीनुभएन ।
आजकल म सोध्दिन,
ठुलोबा कहिले भेटिन्छन्, मनमनै गम्छु,
ठुलिआमैले तेस्रो पटक, बार्ह बर्षको गन्ती सक्दा ठुलोबा भेट्टिये भने,
ठुलिआमाको जिन्दगी अर्थात
पर्खाइको अर्को नाम ।
ठुलिआमाले तेर्हौं बर्षमा
ReplyDeleteपुन: एक बाट गन्ती शुरु गरिन्,
'बा खोई' बाट 'हजुरबुवा खोई' भन्ने प्रश्नको सामना गरिन् ।
तर अहं, ठुलोबा भेटिएनन् ।
link पठाउनुभएको थियो आज पढेँ ।
मन छोयो बिषय अनि लेखनकलाले पनि ।
सोध्न चाहें- के साँच्ची ठूलो बा हराएकै हुन् त?
धेरै धन्यवाद है पढ्ने समय नीकाल्नुभएकाेमा । हाे नी, ठूलाेबा साँच्चै हराउनुभएकाे हाे, यहाँ लेखीएका सबै कुरा सत्य हुन्, चाहे दाइले स्कुलमा बाबाकाे ठाउँमा काकाकाे नाम लेखाएकाे कुरा हाेस् अथवा म ठुलीअामाकाे पछी लाग्दा 'गएर पो के खान्छेस? कोदोको रोटी र खुर्सानी टोक्न भये हिंडेस् ।' भनेकाे कुरा । कती वर्षदेखीकाे कुरा अस्ती एउटा सामान हराएर भेटेपछी लेखेँ ।
Deleteहे भगवान हेर्ने कथा को जस्तै भैदिए हुनि
ReplyDeleteहाम्रा गाँउमा पनि भुते कान्छाबा घर छोडेर हिँडेका आज सम्म फर्केका छैनन् । सानोमा उनी सित खेत जोतको याद ताजै छ ।
ReplyDeleteमेरो पनि मामाको यस्तै कथा हजुरआमा बाचुन्जेल छोरा फर्केर आउछन कि भनि पर्खिनु भयो तर आउनु भएन्।
ReplyDelete