आलु

हाम्रो पसलसँगै पसल भाको अंकलको कान्छो छोरा सार्है नै चकचके थियो। स्वभाब अनुसार नाम राखिदिने चलन अनुसार उस्को नाम नै 'धनधन' राखेका थिए । उसले भन्या जस्तो अलिकती मात्रै भएन भनी लडिबुडी खेल्ने, रुने, कराउने गरेर दिक्दार पार्थ्यो ।

घरमा आमासँग रिस उठेछ, अनी बस्ने गरी साँझपख हाम्रोमा आयो एक दिन । उसलाई हामी सबै जना माया गर्थ्यौ, त्यसैले उसको आगमनलाई सहज् नै मान्यौ । तर मनमा भने एस्तो चक्चकेलाई कसरी धान्ने भनेर कताकता डर पनि लागेको थियो । ममिले खाना बनाइसकेर खान बोलाउनु भयो ।
सबै जना डाइनिङ टेबलमा बस्दै गर्दा उस्ले सोध्यो 'केको तरकारी हो?'
'सिमिको'
'आ..लु...'
'आलु पनि मिसाको छ बाबु, पिर नगर ।'
(फिस्स हास्यो)
----
सबै जना खाना खादै थियौ । ममिले सोध्नुभयो, 'बाबु, के खाने ?'
'आ..लु..'
जवाफमा आलु सुनेर, टन्न आलु थपिदिनुभयो ।
उ त एक्कासी उठेर चुठ्न पो गयो ।
ममी भन्दै हुनुहुन्थ्यो , 'मैले झन तिमीलाई मन पर्ने आलु थपे, किने खाना छोडेर उठेको?'
'आलु भन्या त आलु, मतलब जिरो भनेको नि । केही पनि खान्न, पुग्यो भनेको नि । त्यती पनि थाहा छैन, आ..लु.. ।"
सबै जना अकमक्क पर्यौ । अलीअली हासो पनि लाग्यो ।