चालिस रुपैयाँ

साँझ छिप्पिनै लाग्दा तरकारी किन्न बजारतिर निस्के । ताजा घिरौला देखे ।
सोधे,” कसरी?”
साहुजिले उत्तर दिये, “चालिस रुपैयाँ”
आधा किलो जोख्नलाई प्लस्टिकमा राख्दै गर्दा करेलामा आँखा गयो ।
पुन: सोधे,”कसरी?”
जवाफमा चालिस रुपैयाँ नै आयो, दुई वटा तरकारी मिसाएर एक किलो पुग्यो । एउटा पचास् रुपैयाँको नोट तेर्साए, दश् रुपैया फिर्ता पाउने अपेक्षा सहीत् ।
म हतारिए, “छिटो गर्नुस् न साहुजि”
साहुजिले भने, “बैनी, अझै सय रुपैयाँ थप्नुस्, एक सय साठी भयो, दश रुपैयाँ मिलाइदिए, ल एक सय पचास नै भयो, अब सय दिनुस्,”
मैले भने, ” किलोको चालिस भन्नुभएको होइन? ”
साहुजिले प्रत्युत्तर दिये, “चालिस रुपैयाँ एक किलोको हैन, एक पाउको हो।”

म खङ्रङ्ग भए, एक पाउ तरकारीको चालिस रुपैया, घिरौलाको । ओहो!अनुहारबाट पसिना छुट्न थाल्यो । साहुजि देखेर बेस्सरी रिस उठ्यो, तरकारी नलग्ने निर्णय गरे, पैसा फिर्ता मागे, पैसा हात परेपछी डेरातिर फटाफट हिंडे । बाटोमा सोचे, किलोमा तरकारीको मुल्य सुनेको बानी, अब भने पाउमा सुन्नुपर्ने भयो। बिस्तारै छटक, तोला अनी रतिमा भाउ सुन्ने दिन आऊला जस्तो लाग्न थाल्यो अब त ।